Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (2 ΤΟΜΟΙ)

ΤΟΜΟΣ Α

Ο Ελλήσποντος και ο Βόσπορος άνοιξαν κατά το δεύτερο μισό της 5ης π.Χ. χιλιετίας. Από τότε το Αιγαίο επικοινωνεί με τον Εύξεινο Πόντο.
Η ελληνική μυθολογία θέλει τον Δία και τον Ήφαιστο να καρφώνουν τον Προμηθέα στον Καύκασο. Ο Καύκασος είναι από πολλές απόψεις βάση αναφοράς των κατοίκων του Αιγαίου από τα πανάρχαια χρόνια.
Γύρω στο 2.500 π.Χ. φτάνουν στον Πόντο από τον Καύκασο οι Αμαζόνες και κυριαρχούν. Ελέγχουν την παραγωγή μετάλλων, τα οποία παίρνουν και εμπορεύονται οι άνθρωποι του Αιγαίου: Λέλεγες ή Χάττι και Κάρες ή Μινύες που τα προωθούν για τα λιμάνια της Αν. Μεσογείου. Οι Αμαζόνες θα μείνουν στον Πόντο ως το τέλος του Τρωικού Πολέμου (1190-1180 π.Χ.). Ο κόσμος του Αιγαίου εκείνα τα χρόνια εγκαταστάθηκε στην είσοδο του Εύξεινου Πόντου και στην Προποντίδα, ενώ στον Πόντο διατηρούν εμπορία.
Στα μέσα της 2ης π.Χ. χιλιετίας ο κόσμος του Αιγαίου εγκαθίσταται σταθερά στην Κολχίδα. Εκεί θα κυριαρχήσουν ο βασιλιάς της Κορίνθου Ήλιος και ο γιος του Αιήτης. Κοντά του θα φτάσει ο Μινύας Φρίξος με το χρυσόμαλλο κριάρι. Ο Ήλιος θα νυμφεύσει την αδελφή του Πασιφάη με τον Μίνωα.
Στον Πόντο παράγεται για πρώτη φορά στον κόσμο το κράμα που είναι γνωστό ως χάλυβας (μέσα της 2ης π.Χ. χιλιετίας).
Στα τέλη του 13ου π.Χ. αιώνα γίνεται η περίφημη Αργοναυτική εκστρατεία από τον Μινύα Ιάσονα για το χρυσόμαλλο δέρας. Ακολουθεί η εκστρατεία του Ηρακλή για τη χρυσή ζώνη της Ιππολύτης (Αμαζόνας).

ΤΟΜΟΣ Β

Από όλα τα σημεία της Τουρκίας οι Έλληνες που επέζησαν των σφαγών υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους χωρίς να πάρουν μαζί τους το παραμικρό. Τραβάνε για τη θάλασσα, τον Εύξεινο Πόντο ή τη Συρία, για να επιβιβαστούν στα πλοία.
Χιλιάδες τρομοκρατημένοι Έλληνες και Ελληνίδες συσσωρεύονται στα παράλια περιμένοντας να φτάσουν τα πλοία, που αργούν. Πεινασμένοι και γυμνοί στο άγριο κρύο του χειμώνα περιμένουν τα πλοία. Πολλοί πέθαναν εκεί χωρίς να προλάβουν να δουν τα πλοία ή τα είδαν χωρίς να μπορέσουν να φτάσουν σ' αυτά.
Οι Έλληνες του Πόντου θα καταλήξουν πρώτα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί θα μείνουν αρκετές ημέρες στοιβαγμένοι στα παραπήγματα του Αγίου Στεφάνου και στο στρατώνα Σελιμιέ στο Σκουτάρι. Και όταν τελικά φτάσει η στιγμή να φύγουν, πολλοί θα έχουν πεθάνει από αρρώστιες και εξάντληση. Αλλά και όταν θα φτάσουν στην Ελλάδα πάλι στρατόπεδα τους περιμένουν, στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, στον Άγιο Γεώργιο και στο Μακρονήσι. Και εδώ πολλοί θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή πριν να γνωρίσουν την ελευθερία. Στο στρατόπεδο της Καλαμαριάς υπήρχαν 50.000-60.000 πρόσφυγες. Πάρα πολλοί από αυτούς πέθαναν από ελονοσία, την οποία δεν άντεξαν τα εξαντλημένα κορμιά τους.

10002-025