Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ο George Steiner, συγγραφέας του Θανάτου της Τραγωδίας, είναι από τους λίγους στοχαστές αναφορικά με τους οποίους η νεοελληνική ματαιοδοξία μας παραδέχεται ότι σκέφτηκαν και είπαν κάτι σπουδαιότερο απ' ό, τι σκεφτόμαστε και γράφουμε σήμερα όλοι οι ντόπιοι χρήστες της εκδοτικής άνοιξης: θέλεις εφοδιασμένοι με τον αναθεωρητικό μαρξισμό μας (όπου οι άλλοι είναι πάντα εκείνοι που τον κακοποίησαν!...), θέλεις θρεμμένοι με την πιο φιλελεύθερη ψυχανάλυση, θέλεις κληρονόμοι της πάλαι ποτέ Σχολής της Φραγκφούρτης.
Πώς συμβαίνει ώστε ο Στάινερ να βρίσκεται μπροστά απ' τον δικό μας -τόσο πολυμερή όπως ναρκισσευόμαστε να πιστεύουμε- προβληματισμό; Ο λόγος είναι απλούστατος: ο Τζώρτζ Στάινερ συλλογάται από τη θέση του ποιητή, κι όχι από τη θέση ενός λογίου, ελάχιστα ευαίσθητου απέναντι στην τέχνη, διαχειριστή της εθνικής μας ημιμάθειας, ο οποίος μάλιστα οφείλει να μεριμνά ώστε να μη δυσαρεστήσει υπέρ το δέον το κόμμα του Πλάτωνα μα ούτε και του Αριστοτέλη.