ΣΕ ΟΥΡΑΝΩ

 Η σημερινή μέρα δεν είναι σίγουρο ότι ξημέρωσε με την ανατολή του ήλιου. Ίσως να την όρισε το σκοτάδι που πήρε μαζί της η καταιγίδα. Το σκοτάδι, που δεν γράφει τη διάρκειά του πάνω στο κατάστρωμα.
Έτσι ο άνθρωπος δεν ήξερε αν η σημερινή μέρα είναι συνέχεια της χτεσινής ή αν είναι μιά άλλη μέρα που δεν χρειάζεται κάποια θέση στο χρόνο. Της αρκεί μιά θέση στη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και την αλήθεια της· που δεν την αναγνωρίζεις στην υπαίθρια αίσθηση του παρόντος.
Την καταλαβαίνεις την ώρα που ακούς το δάκρυ να πέφτει τα μεσάνυχτα πάνω σ' ένα μαύρο βότσαλο και καταφέρνεις να ξεχωρίσεις τον ήχο του ανάμεσα στην ανεξήγητη έλξη της παραφωνίας των κοχυλιών. Είναι η ώρα που αναθυμιέσαι την ένθεη γυμνότητα της μοναξιάς σαν χάνεται στ' ανοιχτά του πόθου. Είναι η ανιδιοτελής ιδέα της ομορφιάς που ορίζει το πνευματικό ρευστό του έρωτα.