ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΡΩΑΣ ΣΕ ΜΙΚΡΗ ΧΑΡΤΟΣΑΚΟΥΛΑ

Ο νεαρός που ανέβαινε την Αιόλου ήταν φοιτητής της Φιλοσοφίας. Περπατά και κοιτάζει προσεχτικά γύρω-γύρω, αν και προσπαθεί να διατηρεί ένα ύφος αδιάφορο. Στη μασχάλη του σφίγγει μια μικρή σταχτιά χαρτοσακούλα μπακάλικου. Μια απλή χαρτοσακούλα που μέσα της περιέχει μια βόμβα. Μια βόμβα κανονική με αρκετή ισχύ, με αληθινό δυναμίτη. Και καθώς την νιώθει πάνω στο δέρμα του ο νεαρός νιώθει μια ευδαιμονία και μιαν ικανοποίηση βαθιά μέσα του για τον λόγο ότι τρεις βδομάδες σχεδόν είχε σπαταλήσει κάθε θερμίδα, κάθε μόριο του κορμιού του και του νου του για να συναρμολογήσει τούτο το μικρό μπουρλότο που κι αν δεν είχε τη δύναμη να κάνει καταστροφές είχε όμως -όπως ο νεαρός φοιτητής φανταζόταν και πίστευε αδιάκοπα- συμπυκνωμένη την τρομαχτική δύναμη, συμβόλου πατριωτικής έξαρσης, που πίστευε πως ο κρότος που θα δημιουργούσε σκώντας η βόμβα του, θα 'ταν η δική του κραυγή, μια κραυγή, όπως έγραφε και στα ποιήματά του, ενός ατόμου που καλεί τα άλλα άτομα σ' αγρύπνια, σ' άμυνα, σ' αντίσταση στον αφανισμό. Θα 'ταν μια ακόμη βροντερή φωνή ενός Έλληνα και δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει αναταραχή στα πετρώματα κάθε γνήσιας ελληνικής ψυχής που αλυχτά κάτω απ' τη θανάσιμη πίεση των απ' έξω δυνάμεων.