ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΜΑ

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ στο σκοτάδι, να περιπλανηθώ στο ημίφως, να συναντήσω τους ίσκιους του για να βρω τους ουράνιους δρόμους. Τώρα ξέρω πώς η γιαγιά του φίλου μου ήταν αυτή πού μας ένωσε όλους σε έναν μαγικό κύκλο. Μα πιο πολύ εμένα και τον Αγγελή. Έλυνε το κεφαλομάντιλο και ανέσυρε από τα ερείπια του χρόνου την ίδια φράση, την πάντα νέα και πάντα αληθινή: Από 'κει θα γυρίσετε πλούσιοι και δυνατοί. Μέχρι πού κάναμε το ταξίδι. Δυο δεκαπεντάχρονοι. Κι αυτή μας κρατούσε το χέρι. Κι όταν τρέχαμε ανάποδα, μαζί μας έτρεχε ο δρόμος κι ό,τι βλέπαμε μας γέμιζε φόβο. Κι όταν σταματούσαμε, σταματούσε κι ο δρόμος κι ό,τι ακούγαμε μας γέμιζε πόνο. Κι όταν βγήκαμε στην άκρη για να δούμε πού ήμαστε, ένα πουλί έπεσε κάτω χτυπημένο από μια πέτρα πού του έριξε, από την άλλη μεριά, ένα παιδί σαν και μένα. Κι αν βρήκαμε εκεί ήλιους μακρινούς σαν τη σκιά του πατέρα και άστρα ασάλευτα σαν την αγκαλιά της μητέρας, πού έριξαν φώς στα σκοτάδια της εφηβείας μας, οι σελίδες αυτές πού ακλουθούν είναι η μόνη απόδειξη.
Δυο παιδιά, δυο έφηβοι, ο Αγγελής και ο Χρυσαφής, σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, που "γνωρίζουν" πώς να ταξιδεύουν στον χρόνο, επιστρέφουν στην εποχή της Ενετοκρατίας, και μετά στην περίοδο της Κατοχής·, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν την τάξη μέσα στο οδυνηρό χάος της εποχής τους. Το νέο βιβλίο της Λίλας Τρουλινού καταδύεται με τόλμη στην ιστορία της Κρήτης ανασταίνοντας πειστικά μπροστά μας στιγμές, τοπία, μορφές και βλέμματα ανθρώπων, γόους και χαρές κάτω από τα αειθαλή φυλλώματα των λιόδεντρων. Ιστορικό μυθιστόρημα, με στοιχεία παραμυθιού και ορμητικής φαντασίας, ένα "μυθιστόρημα μαθητείας", ένα Bildungsroman, καθώς τα δυο παιδιά μέσα από το ταξίδι ωριμάζουν, συνειδητοποιούν την ταυτότητά τους και τον ρόλο τους στον κόσμο. (Από την έκδοση)

«Αθεράπευτα ρομαντική και αποστομωτικά ειλικρινής, η Λίλα Τρουλινού αναψηλαφεί το συναίσθημα που της γέννησε ο τόπος καταγωγής και άθλησης της ψυχής της, αγνοώντας την πεπατημένη των αφηγηματικών τεχνικών, αφουγκραζόμενη τον παλμό και τις δονήσεις της εφηβικής ψυχής, αποκρυσταλλώνοντας το παραμύθι σε στέρεο οικοδόμημα, ενδυόμενη την πέπλο της Ιστορίας και βαδίζοντας με την αθωότητα του αμύητου στα μονοπάτια της ελληνικής γλώσσας».